حضرت آیت الله بهجت در جواب فرمودند:

حضرت آیت الله ناصری « حَفَظَهُ اللهُ » فرمودند: از شیخ محمّد کوفی سؤال کردم چه کنم که به محضر امام زمان «عَجَّل اللهُ تَعالَی فَرَجَهُ الشَّریف»  برسم؟ 

فرمودند:  «تقوی ، تقوی ، تقوی» ، « عشق وافِر به حضرت»، «یاد مدام، خصوصاً قبل از خواب»

دیـدار یـار غــایـب دانـی چـــه ذوق دارد

ابری که در بیـابـان بـر تشنـــه‌ای ببــارد

ای بـوی آشنـایـی دانستـــم از کجایــی 

 پیغــام وصــل جــانـان پیـــونــد روح دارد

سودای عشق پختن عقلم نمی‌پسنـدد

فرمـان عقـل بـردن عشقـم نمی‌گـذارد

باشـد که خود به رحمت یاد آورنـد مـا را

ور نــه کــدام قــاصـد پیغــــام مـا گذارد

 خارج می شدیم، احساس ناامنی کردم و به پدرم عرض کردم: چرا با وجود این

 هرج و مرج، تا نزدیک غروب در شهر مانده اید؟ فرمودند: « برای اصلاح کار علویه ای اجباراً توقف کردم. » گفتم: راه خطرناک است و سه کیلومتر راه ما در میان کوچه باغهای خلوت، امنیتی ندارد و اراذل و اوباش شبها در اینگونه طرق، مزاحم مردم می شوند. پدرم در آن اواخر، بر اثر کهولت بر مرکبی سوار می شدند و رفت و آمد می کردند. آنروز هم بر مرکب خود سوار بودند، در جواب من فرمودند: « تو هم ردیف من بر مرکب سوار شو. »

عرض کردم: پدر جان این مرکب ضعیف است و شما را هم به زحمت حمل می کند وانگهی شخصی نیز لازم است که دائماً آن را از دنبال براند. فرمودند: « تو سوار شو من دستور می دهم تند برود. » اطاعت کردم. وارد کوچه باغها شدیم که مؤذن تکبیر می گفت. در این وقت از من پرسیدند : « فلان کس را ملاقات کردی؟ » گفتم: آری. ناگهان و با حیرت دیدم که سر مرکب به در منزل مسکونی ما رسیده و مؤذن مشغول گفتن تکبیر است. در صورتی که برای رسیدن به خانه، لازم بود از پیچ چند کوچه باغ می گذشتیم و پس از عبور از دهی که سر راهمان قرار داشت، به قلعه نخـودک که در آنجا خانه داشتیم، می رسیدیم، با شگفتی پرسیدم: پدرجان چگونه شد که ما ظرف چند لحظه به اینجا رسیدیم؟  فرمودند: کاری نداشته باش، تو دوست داشتی زودتر به خانه مراجعت کنیم و مقصودت حاصل شد. باز متعجبم که پس از ورود به خانه چه شد که حادثه را بکلی فراموش کردم تا آنکه پس از فوت آن مرحوم، به خاطرم آمد.

بنواخت نور مصطفی آن استن حنّانه را
کمتر ز چوبی نیستی، حنّانه شو، حنّانه شو

این حکایت را هم شیعه نقل کرده است، هم سنّی! وجود مبارک پیغمبر(ص) به حالت ایستاده، به ستون چوبی « مسجد مدینه» تکیه می داد و سخنرانی می کرد. به حضرت عرض کردند: شما اگر ایستاده، سخنرانی کنید، سختتان است. خسته می شوید؛ اجازه بدهید منبر تهیه کنیم. اجازه فرمودند، منبر سه پله ای تهیه شد. مستمعان هم حاضر بودند. وجود مبارک پیغمبر از این ستون به طرف این منبر حرکت کرد. دیدند این ستون جزع می کند از مفارقت حضرت! این را همه دیدند. وجود مبارک حضرت برگشت، این ستون را بغل کرد. مثل یک دوست، این ستون آرام شد.

این رفیق دوم ما!
مرحوم شیخ طوسی و نیز جناب زمخشری در «کشّاف» نقل کرده؛ یعنی هم سنی ها نقل کردند، هم شیعه ها که وجود مبارک پیغمبر (ص) فرمود: « یک سنگی بود در جاهلیت، قبل از اینکه من پیغمبر بشوم، هر وقت من را می دید، سلام می کرد».

الآن هم من آن سنگ را می شناسم. این رفیق سوم ما.

 آنهایی که به جایی رسیدند، بعد به خدمت حضرت ولی عصر(ع) می رسیدند، شدند بحرالعلوم. آنها یک درس خصوصی هم داشتند. از این درس های عمومی اگر کسی به مقصد می رسید، ما هم از مستان این می بودیم؛ ولی این طور نیست! حداکثر این است که آدم جهنم نرود، بهشت برود، « جنات من تجری من تحتها الانهار» نصیبش بشود، همین! اما اینکه « عند ملیک مقتدر» باشد، اینها نصیبش نمی شود!! وجود مبارک حضرت چون قائم است، اینها را می پروراند و چون قائم است، سعی می کند که قعود ما به قیام ما تبدیل بشود که آن حضرت ظهور بکند و این گونه شاگردان خاص را می پروراند.آنها کسانی اند که وقتی حضرت ظهور کرد، به دیوار کعبه تکیه داد و قرائت فرمود: انا بقیه الله، بقیه الله خیر لکم ان کنتم تعلمون، همه می شنوند، در کوتاه ترین مدت خود را به پیشگاه آن حضرت می رسانند. حالا اگر آن ظهور عمومی پیدا نشود؛ ظهور خصوصی و شاگردی خصوصی که ممکن است.

۱. آگاهانه باشد:
"لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ"

۲. نرم باشد؛
"قَوْلاً لَّیِّناً"
زبانمان تیغ نداشته باشد.

۳.حرفی که می زنیم خودمان هم عمل کنیم:
"لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ"

۴.منصفانه باشد:
"وَإِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُوا"

۵.حرفمان مستند باشد:
"قَوْلًا سَدِیدًا"
منطقی حرف بزنیم.

۶.ساده حرف بزنیم:
"قَوْلاً مَّیْسُورًا"
"روان حرف بزنیم"
پیچیده حرف زدن هنر نیست!!

۷.کلام رسا باشد:
" قَوْلاً بَلِیغًا"

۸.زیبا باشد:
"قولو للناس حسنا"

۹.بهترین کلمات را انتخاب کنیم:
"یَقُولُ الَّتی هِیَ أحْسَن"

۱۰.سخن هایمان روح معرفت و جوانمردی داشته باشد:
"و قولوا لهم قولا معروفا"

۱۱.همدیگر را با القاب خوب صدا بزنیم:
"قولاً کریماً"

۱۲.کمک کنیم تا درجامعه حرف های پاک باب شود:
"هدوا الی الطّیب من القول".....

تامیتوانیم. .بندگان. ..نیک سرشتی باشیم

از آداب‌ و وظایف‌ مؤمنان‌ منتظر در عصر غیبت‌، هدیه‌ كردن‌ ثواب‌ نماز یا قرائت‌ قرآن‌ به‌ امام‌ زمان‌ علیه‌ السلام‌، است‌. همانطور كه‌ هر یك‌ از ما برای‌ نشان‌ دادن‌ علاقه‌ و محبت‌ خود به‌ دیگران‌، كلمات‌ محبت‌آمیز بر زبان‌ می‌آوریم‌، به‌ دیدارشان‌ می‌رویم‌ یا به‌ آنان‌ هدیه‌ می‌دهیم‌ تا از دوستی‌ و محبت‌ متقابل‌ آنها برخوردار شویم‌، با بر زبان‌ آوردن‌ آیات‌ زیبای‌ قرآن‌ یا عبارات‌ و آیات‌ نماز، عشق‌ و علاقه‌ قلبی‌ خویش‌ را به‌ مولایمان‌ حضرت‌ صاحب‌ الزمان‌ (عج‌) هدیه‌ می‌كنیم‌ تا از محبت‌ و دوستی‌ آن‌ امام‌ بزرگوار بیشتر بهره‌مند گردیم‌.

از معصومین‌، علیهم‌ السلام‌، روایت‌ است‌ كه‌ فرموده‌اند:

هر كس‌ ثواب‌ نماز خود (چه‌ واجب‌ و چه‌ مستجب‌) را برای‌ رسول‌ خدا و امیر المؤمنین‌ و امامان‌ بعد از آن‌ حضرت‌، علیهم‌ السلام‌، قرار دهد خداوند ثواب‌ نمازش‌ را آنقدر افزایش‌ می‌دهد كه‌ از شمارش‌ آن‌ نفس‌ قطع‌ می‌گردد و پیش‌ از آنكه‌ روحش‌ از بدنش‌ برآید به‌ او گفته‌ می‌شود: هدیه‌ تو به‌ ما رسید پس‌ امروز، روز پاداش‌ و تلافی‌ كردن‌ (نیكیهای‌) توست‌. دلت‌ خوش‌ و چشمت‌ روشن‌ باد به‌ آنچه‌ خداوند برایت‌ مهیّا فرموده‌ و گوارایت‌ باد آنچه‌ كه‌ به‌ آن‌ رسیده‌ای‌.